Naar de Edelare-berg

Geleid door Omer Wattez is mijn eerste bestemming Edelare-berg. Daar waar Omer Wattez uitweidt over de kerk van Kerselare, die ik evenwel nu ook bezocht heb, is de kapel Onze-Lieve-Vrouw van Edelare de plek waar ik als eerste in deze reis halt hou. Wie in deze streek woont, kent de kapel als geen ander. Opgetrokken in 1963 na een brand die de vorige kapel gehad verwoest, zorgde deze bijzondere constructie meteen voor aandacht, om het woord ophef niet te gebruiken. Jaren reed ik voorbij deze kapel die ik vooral herkende aan de gele steunpilaren die sedert 2012 het dak stutten en achteraf gezien overbodig waren. Eind 2019 werden ze verwijderd. De kapel staat er nog steeds en naar ik kon zien, wordt ze intensief gebruikt. De gele stutten werden per opbod verkocht aan een bouwfirma wat lokaal voor de nodige meewarigheid zorgde over het infrastructuurbeleid van de stad.

De kapel werd ontworpen in de gekende brutalistische stijl door architect Juliaan Lampens. De kapel is opgedragen aan Onze-Lieve-Vrouw als gevolg van een beeldje “de Zoute Lieve Vrouw” dat de pastoor van Volkegem in 1441 aan zijn deur plaatste. Het beeldje verhuist bij zijn dood naar Edelare en er wordt een klein kapelletje voor gebouwd. De eerste kapel is een feit. Er zouden nog drie volgen. Andere historische, religieuze en toeristische weetjes over de kapel zijn rijkelijk gezaaid over het internet. Hieronder enkele:

Tijdens mijn bezoek aan de kapel is er een fotoshoot bezig. De aantrekkingskracht van Lampens architectuur is blijkbaar tijdloos.

In de tuin achter de kapel is er eindelijk wat rust. De hele tocht naar Edelare-berg was het druk. Auto’s en vrachtwagens moesten dringend ergens zijn en hadden weinig begrip voor een motorfiets die aan 50km/u over de N9 tufte. Het verkeersbord C43 met daarop de snelheidsbeperking 70 wordt toch als een doel gezien waartegen men moet rijden, dan wel als een bovengrens.

Ik neem het boek uit mijn tas en lees terplekke wat Wattez te vertellen heeft over Edelare. Toch een andere ervaring dan thuis in de zetel. Die man moet hier dus ook voorbij gekomen zijn.

Het hoogste punt?

Wattez schrijft: “Doch me moeten hoogerop klimmen; tot aan de kerk van Edelare; al over het kerkhof achter de kerk heenstappen, het veld ingaan om op het hoogste punt der hoogvlakte te bereiken.
 
Ofwel had Wattez het verkeerd, ofwel heeft men de afgelopen honderdentien jaar behoorlijk wat grond verzet, want de kerk van Kerselare ligt op 74m hoogte, het weiland daarachter, waar ik mijn motorfiets parkeerde (zie foto), op 73m. De kapel van Edelare ligt op 79m hoog en om helemaal volledig te zijn, de brouwerij van Roman, een steenworp verder, ligt op 102m.
 
Omer Wattez wijdt in zijn boek uitgebreid uit over de vergezichten die hij ziet. Een zinnetje trekt mijn aandacht: “moesten wij vogels zijn,…/…, dan zouden we Vlaanderen zoo ineens kunnen aanschouwen. …/…Doch daar we geene vogels zijn, zullen we maar op den grond blijven. ” Voor mij is dit de uitnodiging om mijn drone de lucht in te sturen en te tonen waarvan Omer Wattez droomde. Weet dat de gebroeders Wright een eerste gecontroleerde vlucht met een gemotoriseerd vliegtuig maakten in 1903. De eerste overtocht over het kanaal door Louis Blàriot was in 1909, amper vijf jaar voor het verschijnen van het boek van Wattez. Het eerste vliegtuig dat boven België vloog was dat van Henri Farman in 1908.
 
Ik volg de verdere reisaanwijzingen: “het was ons te doen de hoogte van Edelare te beklimmen en diegenen, die ons vergezellen ineens te toonen, dat wij geenszins overdreven, toen wij dit hoekje van Vlaanderen de Vlaamsche Ardennen noemden. Als wij ons ten volle aan de aanblik verzadigd hebben, zullen we den berg afdalen naar Leupegem, hier en daar nog een zijweg inslaan om een nieuw punt van uitzicht te hebben, waar wij ons eene wijl zullen ophouden.”
 
Bekijk de foto’s die ik verder maakte op aanbevelen van Omer Wattez. Waar ik niet bijgeraakte, was de Villa Louisa. Ik reed rond het domein, maar aan elke ingang werd agressief met borden getoond dat het domein privé was. Wil je beelden zien van deze bijzondere villa, klik op deze pagina van de VRT.
 
Ik sluit de eerste uitstap af met dit muziekje in mijn helm. Ondertussen denk ik na over mijn schrijfstijl. Ik heb die toon van Wattez nog niet gevonden. Dat komt wel.